O książkach takich jak „Pragnienie” Richarda Flanagana pisze mi się najtrudniej – autor zdaje się ważyć każde słowo i używać ich bardzo rozsądnie. Jak więc opowiedzieć o jego książce? Myślę jednak, że warto zwrócić na nią uwagę, dlatego spróbuję zmierzyć się z tym zadaniem.
Lily, bohaterce „Sekretnego życia pszczół”, raczej nie można zazdrościć. Jej matka zmarła, gdy dziewczynka była mała, a ojciec… No cóż, to nie jest tata-bohater, który traktuje swoją córeczkę jak księżniczkę. Ten ma raczej zadatki na tyrana. Nie interesuje się życiem Lily, nie obchodzą go jej pasje i zainteresowania, ważne, by nie wchodziła mu w drogę.
Wakacje zdecydowanie sprzyjają czytaniu, ale w moim przypadku najlepiej sprawdzają się książki nieco mniej wymagające, takie, przy których mogę się zrelaksować. Dlatego nie skończyłam „Pragnienia” Richarda Flanagana, choć bardzo mi się podoba i dlatego miałam problem z „Rokiem 1984”. Sporo jednak udało mi się przeczytać, a moje podsumowanie lipca wygląda tak:
Życiem konsekrowanym zainteresowałam się, kiedy sama byłam już szczęśliwą mężatką. Wiedziałam, że się „nie zarażę”, więc w 2015 r. ze spokojem odwiedzałam zakony i pytałam siostry i braci o to, co sprawiło, że zostawili wszystko, by żyć w klasztorze, czy są tam szczęśliwi, czym się zajmują i dlaczego wybrali konkretny zakon. Były to jedne z ważniejszych rozmów, jakie przeprowadziłam w ciągu kilku lat mojej dziennikarskiej przygody i dawały mi mnóstwo radości.
Ta książka mnie wyczerpała. Zaprowadziła mnie na skraj takich emocji, których w ogóle od niej nie oczekiwałam.
Z „Pięknym życiem” miałam problem, bo książka jest, moim zdaniem, dość nierówna. Najgorzej było na początku – słaby, czasem bardzo patetyczny i jednocześnie przerażający. Poza tym to poradnik, a to zdecydowanie nie jest coś, za czym przepadam. Ale! Później jest już tylko lepiej.