Luty zostawił we mnie czytelniczy niedosyt. Czytałam sporo, ale dwie książki, o których Wam dziś opowiem, były trochę męczące i ich lektura zajęła mi sporo czasu. Zwłaszcza jednej, która bardzo mnie rozczarowała, a tak dobrze się zapowiadała…
Czekałam na dobrą okazję, by opowiedzieć Wam o tej książce i wreszcie nadszedł ten czas. Po pierwsze, miałam możliwość spotkać się z autorami i spędzić z nimi kilka minut, co zaowocowało rozmową dla Radia Rodzina (do odsłuchania TUTAJ). Po drugie, kiedy się do tego wywiadu przygotowywałam, odkryłam książkę na nowo i zrozumiałam, jak dużo mi dała. Szkoda byłoby ją przeoczyć. …
Leżę na łóżku i czekam na koniec świata. Musi w końcu nadejść, bo nie wyobrażam sobie, żeby świat trwał tak dalej. Ta procesja szarych dni spowitych mentalną mgłą musi się kiedyś skończyć.
Ta historia jest piękna, prosta i przejmująca. A o takich najtrudniej pisać. Po prostu najlepiej ją przeczytać! „Cudowny chłopak” został mi w sercu i głowie na bardzo długo, uważam, że to jedna z książek, które naprawdę warto znać i która dostarczy Wam wiele wspaniałych przeżyć.
Styczeń był taki, jak chciałam – zaczytany, pełen dobrych lektur, bez żadnej czytelniczej presji. Właściwie wszystko, co przeczytałam, mogę Wam polecić, ale są książki, które wywarły na mnie ogromne wrażenie i sama na pewno będę do nich wracać.
Oto moje styczniowe podsumowanie!
„Wiosną 1996 roku na stokach Everestu nie brakowało marzycieli. Kwalifikacje wielu, którzy przybyli pod tę górę, były równie skromne jak moje lub nawet mniejsze. Kiedy nadeszła pora, żeby każdy z nas ocenił swoje możliwości i skonfrontował je z ogromnymi wyzwaniami najwyższego szczytu świata, można było niekiedy odnieść wrażenie, że połowa mieszkańców bazy cierpi na kliniczne urojenia. Nie powinno jednak być to dla nikogo zaskoczeniem. Everest od zawsze działał jak magnes na świrów, łowców sławy, beznadziejnych romantyków i innych, którzy niezbyt mocno trzymają się ziemi” (fragment „Wszystko za Everest”).